Çocuk olduktan sonra kendimi bile toparlamam zaman aldı. İşte bir buçuk yıl geçti, ancak ilişkimle ilgili kafa yormaya, daha doğrusu bir şeyleri daha doğru görmeye başlayabiliyorum. Uzunca bir süre, her şeyin üstesinden tek başıma gelmeye çalıştım. Ev hanımı olma sıfatını, geçici olmasına rağmen, kabullenmem de zaman aldı. Para kazanıp, kendi ayakları üstünde durmam gayet olağan bir durumken, birine bağımlı olmak da gururumu zorladı ve beni savunmaya geçmeye itti. Bütün bunları kafamda oturtmaya çalışırken de eşime ve çevremdekilere zorlu zamanlar yaşattım. Dırdırlanmak, kendimden hoşnut olmamak, sürekli bir savunma halinde olmak suretiyle dengesiz hareketler sergilemiş olabilirim. Bu zaman zarfında da kocamla olan ilişkimde, beklentilerimi karşılamadığı benden, bizden kopuk olduğu için ona çok yüklendim. Sorunlarımızı, mutsuzluklarımı, beklentilerimi uzun uzadıya anlatmayı, tartışmayı denedim hep, konuşarak halledileceğini, ben anlattıkça onun düzeleceğini varsaydım. Ben konuştukça uzaklaştık, mesafemiz arttı. En son tatilimizde; ağzımla kuş tutsam bu adama yaranamam, benim yaptıklarımı görmezden geliyor ve kendi dünyasına kapanıyor diye düşündüm. Herhalde çocuklu hayat, bu tempo ona ağır geldi. Sürekli yapılacaklar, çocuğun rutininde olması gereken bir sonraki adımı dikte eder buldum kendimi. Evet, artık keyfimize göre yaşayamıyoruz, ben de aklıma eseni yapmayı özlüyorum. Ama esas dert olan bu değilmiş, çocuk olmadan önce beraberliğimizin önceliği sadece bizdik. Çok çalışsak da, seyahat etsek de veya uzun süre görüşmesek de bütün düzen bizim üzerimize kuruluydu. Geçen gün, ben de ilk defa kendimi dışlanmış hissettim. Onlar baba oğul güreşiyorlar, ben de işlerimi bitirmiş, öylece yanlarında kala kaldım. Üçünü kişi olarak dışarıda kalmak nasılmış anladım. Meğersem babamız da ilgi istermiş, onu da bu döngüye dahil etmem gerekirmiş. Diğer bir konu da tabii benim kendini dağıtmış hallerim. Kıyafetime özen göstermem gereken bir zorunluluk da olmadığı için epey salaş dolaşıyordum. Bana aldığı hediyelerden anladım ki, kendine özenen, dişiliğini kaybetmemiş, ne istediğini bilen, dengeli bir kadın beklermiş. Yani dişi kuş yuvayı kurar. Aslında bu durum benim de işime geldi. İnsan kendine iyi bakınca, kocasıyla sağlıklı bir ilişki de olunca daha güçlü de hissediyor. Aslında iyi bir zaman planlamasıyla hepsinin üstünden gelmek mümkün… Her şeyi hallettim, güllük gülistanlık bir mutlu son zannetmeyin bunlar sadece aydığım konular.
Kimana's Blog 