https://kimana.wordpress.com/2010/09/25/iyi-cuceler/
En az haftada bir İyi cücelere uğrar olmuştuk. Yürüyerek önce Beyaz Fırın’da tatlımızı yer, parkında oynayıp, İyi cücelerde atıyorduk kendimizi…
Her seferinde farklı bir sohbet oluyordu… Bu sefer taşınacaklarını öğrendim. Çok keyifli, özenle düzenlenmiş rahat bir ortamı var ve insan kitaplara bakmaya doyamıyor…
Umarım gitmezler çünkü biz iyi cücelerde vakit geçirmeyi çok seviyoruz. Giderlerse özleyeceğiz…
Kimi noktada nasıl davranacağım konusunda kararsız kalıyorum. İleride etkileri neler olur bilmiyorum, o yüzden ince eleyip sık dokuyarak gözlemlerimi anlamlandırmaya çalışıyorum. Okuduklarımı, anlatılanları kendime göre yorumluyorum. Yaptığımın yanlış olmadığını bilirsem kendimden emin oluyorum, tavırlarım da kararlı oluyor.
Babası da çok çalıştığı için, bizim geçirdiğimiz süreçlerden ve benim bu kafa yormalarımdan bihaber, karşısında küçük bir yetişkin varmışçasına, yaptıklarını herhangi bir süzgeçten geçirmeden tavır takınıyor.
En sonunda oturduk konuştuk. Tavırlarımızın neticelerinden, ona etkilerinden vesaire bahsettim. Kafası karıştı. Beni haklı bulduğunu söylese de, hayatı akışına bırakmaktan yana olduğunu ve çocuğa karşı davranışların sorgulanmadan yaşanması gerektiğine inandığını söyledi.
Çevresindeki herkesi çocuğuma karşı davranışları konusunda uyaramam. Farklı karakterde, yaklaşımda insanlar olduğunu görmesi gerekir, kimi yerde hayal kırıklığına uğrasa da… Bu konuda kendisiyle hem fikirim.
Ancak anne babası olarak bizlerin tavırları kemikleşmeden yaklaşımımızı sorgulamamız gerektiğini düşünüyorum. Bu spor yaparken yanlış öğrenilen bir hareket gibi yer ederse değiştirmekte zorlanırız. Ebeveyn olarak çocuğumuzun gelişiyle davranışımızı, konuşmalarımızı yeni şekillendiriyoruz. Bunları doğru oturtursak, ileride ilişkimizi tamir etmek için uğraşmayız.
Nereye kadar kendimizi yeniden şekillendirmeliyiz. Küfür etmeyi bırakmak veya bir şey isterken ‘versene alsana’ demek yerine, ‘verir misin’ demek şekilcilik midir? Koltukta tencereden yemek yemek, çoraplarını çıkarıp salonda bırakmak… Çok komik olsa da, başarısızlığa uğradığı noktada gülebilir miyiz? Çocuğa örnek olmak adına nelerimizi değiştirmeliyiz?
Bir de sigara konusu var. Emzirmeyi bıraktıktan sonra tekrar içmeye başladım. Evde sadece balkonda sigara izni var, dışarıdaysak da aynı masada oturuyorsak sigara içmek isteyen masa değiştirmek zorunda… Ama artık açık havada mesela o parkta oynarken banka oturup içiyorum. Yani beni içerken görüyor. Eskiden ona da müsaade etmiyordum.
Bütün bunlar kafamın köşesinde bir soru işareti olarak duruyordu. Çalışırken de böyleydim, bir şey yapacaksam planı, programı, her türlü detayı, alternatifi bulunmasını isterdim, sorularımla astlarımı epeyce bıktırırdım. Artık sadece iş başı yapmak lazım, ön çalışma bitmediyse de, süresi bitti…
Kimana's Blog 